Evangelii Gaudium – wprowadzenie
Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata była nie tylko zakończeniem roku liturgicznego, ale i dniem wydania pierwszej adhortacji apostolskiej papieża Franciszka. W kolejnych dniach postaramy się przybliżyć poszczególne rozdziały dokumentu – dziś piszemy o wprowadzeniu.
_______________________________
Evangelii Gaudium podsumowuje i rozwija odbywające się w październiku 2012 roku (jeszcze pod przewodnictwem Benedykta XVI) XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów „O Nowej Ewangelizacji”. W całym dokumencie najbardziej rzuca się w oczy zaakcentowanie radości, która powinna charakteryzować życie chrześcijanina – na 217 stronach słowo „radość” pojawia się aż 106 razy1. Papież przestrzega, że życie wypełnione chciwością i gorączkową pogonią za przyjemnością zamyka na prawdziwą radość, która nieustannie płynie do nas wraz z miłością Boga. Ta pustka oddziela także od innych ludzi – sprawia, że nie widzimy potrzebujących, że nie ma w nas pragnienia czynienia dobra. Jedynym ratunkiem przed tym niebezpieczeństwem jest ponowne spotkanie Chrystusa. Lub chociaż pozwolenie, żeby to On spotkał nas. Franciszek przypomina:
Bóg nigdy nie nuży się przebaczaniem nam. To nas nuży szukanie Jego miłosierdzia.
Całe Pismo Święte wypełnia radość będąca zarówno naturą Stwórcy, jak i naszym powołaniem. W szczególnie poruszający sposób mówi o tym prorok Sofoniasz (So 3, 17):
Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi [cię] swoją miłością, wzniesie okrzyk radości.
Tymczasem niektórzy chrześcijanie żyją tak, jakby po Wielkim Poście nie następowała Wielkanoc. A mimo różnych okresów życia i wielkich trudności radość dostosowuje się, zmienia, ale ciągle trwa podparta przekonaniem, że kiedy wszystko inne upada, wciąż jesteśmy nieskończenie kochani. Papież podkreśla, że ewangelizator nie może wyglądać, jakby właśnie wrócił z pogrzebu. Świat potrzebuje, by dobrą nowinę nieśli mu nie ludzie przygnębieni, zniechęceni, niecierpliwi i niespokojni, ale promieniejący gorliwością słudzy Ewangelii, którzy sami doświadczyli radości Chrystusa. Benedykt XVI w encyklice Deus Caritas Est napisał:
U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie.
Trzeba natomiast pamiętać, że niezależnie od naszych wysiłków i zaangażowania ewangelizacja jest przede wszystkim dziełem Chrystusa. To on „pierwszy nas umiłował” i źródłem radości jest to właśnie, co nam pozostawił – Eucharystia będąca codzienną pamięcią Kościoła.
Nawiązując do zeszłorocznego Synodu, Ojciec Święty przypomina, że ewangelizacja powinna się odbywać na trzech obszarach:
- wśród tych, którzy regularnie uczestniczą w życiu wspólnoty, by pomóc im wzrastać duchowo i pełniej odpowiedzieć na Bożą miłość;
- wśród ochrzczonych, którzy nie mają znaczącej relacji z Kościołem, by pomóc im doświadczyć nawrócenia i przywrócenia radości wiary;
- wśród tych, którzy nie znają Chrystusa lub zawsze go odrzucali, by przyjść do nich nie z nowymi obowiązkami, ale z chęcią dzielenia się radością, pokazania horyzontu piękna i zaproszenia na wspaniałą ucztę.
Głoszenie Ewangelii jest najważniejszym zadaniem chrześcijan. Kościół, jak mówił Benedykt XVI do biskupów Ameryki Łacińskiej i Karaibów, wzrasta nie przez nawracanie, ale przez przyciąganie. Nie możemy biernie czekać w kościołach, zachowując to, co mamy – musimy zdecydowanie wyjść ku służbie misyjnej.
Franciszek kończy wstęp do adhortacji uwagą, że mimo szerokości poruszanej w dokumencie problematyki rolą papieża nie jest dawanie kompletnej odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące Kościoła i świata. Nie powinien także zastępować Episkopatów w rozważaniu problemów ich terytoriów. Obszerne omówienie tematów tego dokumentu nie jest wyczerpującym traktatem, a praktycznym omówieniem zadań Kościoła w dzisiejszym świecie. Kolejne rozdziały dokumentu otrzymały następujące tytuły:
- Przemiana misyjna Kościoła
- W obliczu kryzysu zobowiązania wspólnotowego
- Głoszenie Ewangelii
- Społeczny wymiar ewangelizacji
- Ewangelizatorzy napełnieni Duchem
________________________
Jan Popieluch
Ceremoniarz liturgiczny, dziennikarz, informatyk, bibliofil. Na co dzień zajmuję się dbaniem o piękno liturgii, formacją służby liturgicznej i przygotowywaniem młodzieży do sakramentu bierzmowania. Trudno znaleźć dziedzinę, którą się nie interesuję – od teologii i filozofii, przez prawo, politykę, literaturę i astronomię, aż po informatykę i matematykę. Wolny czas spędzam przy późnych nocnych rozmowach, książkach (najchętniej fantastycznych), dobrych rockowych brzmieniach i grach komputerowych.
